dialetto
- Igor Gribaldo

- 23 set
- Tempo di lettura: 6 min
Aggiornamento: 7 ott

La consegna
Ogni membro ha scelto un dialetto legato alle proprie origini – che fosse quello della mamma, del papà o dei nonni – e lo ha usato per scrivere nella forma preferita: una poesia, un racconto breve o qualsiasi testo ispirato dalla memoria e dalla lingua di casa.
Silvia (@rougewine)
Là dove correvo scalza
Tra l'odore del mare
e la sabbia che si infila fra le dita,
rivedo sempre le mani raggrinzite di mia nonna
sporche di farina.
Le sere profumavano di pane,
avvolte dalle urla dei bambini che giocavano a carte.
Là dove correvo scalza
questi ricordi
restano
come il profumo sulla pelle.
Traduzione in dialetto pugliese (Margherita di Savoia)
Là du correve scazze
Tra l’addore d’u mare
e la rena ca s’infil’ tra li dite,
me ricorde sembe le mane rugose de nonna
sporch’ de farine.
Le sere sapevene de pane,
cu li strille de li criature ca jucavene a carte.
Là du correve scazze
sti ricorde
restene
cum’a l’addore sus’a pelle.
Igor (@gribyslab)
Solaio
I ricordi dell'infanzia
sono scricchiolanti come
un solaio in legno.
Cammino spesso in solaio,
nei miei sogni.
Vedo una lunga coda di macchinine
che provocano incidenti come in
Cobra 11.
Sento i Beatles che suonano,
mentre il mio sguardo si perde
tra i portici di un paese del Canavese.
Il finestrino della Fiat Stilo
è pieno di gocce di pioggia
e così anche il mio volto.
Quando hai deciso di lasciarmi?
Dialetto canavesano
Sulêr
Ij ricòrd dl’enfansia a son scricchiolant me
an sulêr ëd busch.
I marciu tante vire an tal sulêr,
ant ij mè sugn.
I sciaru na longa coa ëd machinine ch’a fan an incident mè an Cobra 11.
I scutu ij Beatles ch’a sunan,
mentre ël mè sguard as pârt
ant ij portich d’un paìs dël Canavèis.
Ël finèstrin dla Fiat Stilo
a l’é pin ëd gòce dl’a piòva,
e paraj figna la mia cera a l’é tuta bagnà.
Quan chi t’ha decidû d’lassame?
Efed (@the_efed)
L'invasiún di Marsián ranciún.
A j’era na vota…
n’omu ciamà Giorgio ca a l'era an pensiuná, e l’ava fatc l’Ingegnè aeruspasial a l'Alenia ad Turin. L'ava catasi na Ca' nubiliar 'ntla stradun da Sian par andá a la Vila. Sua fumna a fava l'architet a Milân. Al so Matarun par smiritonja, anveci, a l'ava trasferisi a Cusan e travajava an ti camp ad caulifiur, 'ktinidia e cusot.
Quan che i marsian a l'an calá zu dop Trunsan dariva a Lachell par andè a Runsac, cial e la famijia a j'eru tutc a disnè an tla Val Ciusela 'ntel canavais e a l'an sentí gnenti! Ma poe a l'è rivá la telefunada ad tal Dutur Michelsen dla Nasa, e la fai dal Giorgio: "'ngegnè? Ad podi pa turná an servisi a Turin Ca' j'è n'emergensa spasial e mac ti tè bum cui cuntroj e l'urgnanisasiun di pruceduri?"
e ‘l Giorgio la dij: "siur Michelsen ma mi sun za an pensiuná da disdot agn, te zigur Ca vaja ancu bagn al me metod? Poe, Mí, adess i sun an muntagna, ma nagn mach a l'urupa, pú zura parquè a mi am pias la muntagna cula serpa e cui roch, nagn cula buscusa cui muschin!"
Alura cial a l'ha diij ca andava bagn tutt, parquè a j'è pu gnûn di giöun Ca l'abia voja ad fá cûi cos.
Al Michelsen alura la spiegai tuta la situasiun e la fai scutà la registrasiun d’ l’unic testimun, un di frassiun ad livurn:
“A l’an rivà al an riva, cun di fiari jauni e rusi, a l’an brusa da par tut cun sa testa cauda!”
Al capuriun di tutc i marsian, ca smiava ‘n imperatur ma ranciun a l’è riva zu e l’ha ciamai da ‘s tapin a di frassiun : “ ma qui siete terrestri?” e cial la dij:”mi, sun campagnin”
Alura cial la masai la fia e l’anvud parque l’ha nagn capì que ca l’era an campagnin, cial a painsava ca fusa an cap milidar.
Cul li a l’è riva a livurn tut ruvinà e la dij: “sun rivà i marsian i marsian ranciun
Ciama i pumpiè, Ciama la nasa! A brusa tut a brusa al ris! A brusu i centraij Diau!””
Alura al Giorgio dop ca la scutà tut, a l’ha dij dal Michelsen ca iera naign manca ke cial andaisa a Turin par gestì la situasiun, a bastava ‘nveci ciàmè ai Cunsorsi di Vij dl’Eua, e dourà la prucedura d’estrema urgiainsa, catalugà me “Prutucol Noè”.
An pratica, ‘n tal 25 e ‘n tal 29 april dal 1859, l’ingegnè Noè dal servisi tecnic dal cumun da Sian, durant la secunda guera d‘andipendainsa, a l’ha iutà Cavour par bluchè ji austriac e a l’ha ciusà cumpletamaint tutc i canaij: cul da vraia, da sian e dal rot , ‘nlagànd tuta la pruvincia ‘d Varsè tra la Dòra e la Sesia.
Si Marsian piagn ad fiari an pratica a marciau pian, parque a l’avu trop caud. A smia da capì che ‘n tal lur pianeta a fava nsisè pu fradg che qui da nujaut, e lur subit dop avei duertà al lur reuplan ‘ntergalctic, a l’han smensà a piè feu da mat. Smiau di fiari ranciun e giauni ca marciau ntla meglia ntel ris e brusau tut.
Al che, at podu fia piasejti i creaturi frusteri, ma sa van brusati l’ecunumia, la fia e l’anvudin at ciami la pruvincia seduta stante e t ciami n’intervaint militar.
Quan ca l’è riva l’eua pes ancura lur’aut l’han propi blucasi e l’han rumpisi an dusent toc gnanca a fusu fatch ad gera, as capis che lur là a l’avu mai vughila l’eua!
Mural ad la favula, ad podi esi ‘ngegne, dutur, capagnin o imperatur di marsian, ma quand ca cumanda l’eua dal signur, te beli che ‘n sac ad ciman.
Giacomo (@giacomo.pirovano)
Al Gino ad Toneing
Na vota a j’era n’òmo ch’as ciamava Gino e ch’a gnia da Toneing ad Masè. A l’era a’n murador e a l’ava travajà tanti vòti par la geint dj’ casin-i, ma, a part ch’a sava quintè propi bӕign j‘astorij ch’a favo ghignè, a l’era malisios e ij piasia fè j’aschers ai tapin.
An dì dui frei neign aspusà e’n pò’ noseint a l’avo manca dal Gino par butè a post l’era dla soa casin-a. As costumava na vota da dè sempi na man a chi a gnia a fè an travaj a ca’ toa e a nen laselo fè da sol, par neӕign aspendi tròip sòld. Vist ch’a sava che ij dui frei a l’ariso travajà ansema a ciàl, a l’ava stugiasi par temp na schers. Prima d’arivè a la casin-a ad cuis-qui, nen trop distant da Toneing, a l’era pasà dal Pistulat a dla Vila e a l’ava catà an pacat ad còli carameli grisi d’na vòta ch’asmiào dj’ citi peri.
Rivà a la casin-a dj dui frei, a la discarià la gera dal sò camio e peu a l’han butasi tui’ tre ansema a palé ant al baron. Al Gino, seinsa fesi voghi da j’aot, a l’ava postà ’n gir si carameli. Tant ch’al travajava con la pala ansema a j’aut dui, ògni tant as fermava, a piava na caramela da mes la gera, a’s la butava’n buca e la mas-ciava, peu arpiava torna al travaj. I dui frei, stupì, a stugiavo cial-lì que ch’a fava. Un di dui a ciama: «Ma que’t fè, a’t mangi ij peri?!». Al Gino a rispond: «Eh Diao! Oarda ch’a j’è fin-a ad coli bon-i!» Alora fin-a lur ancamin-o a pié dj geri ch’a cardìo bon-i e sj a buto an boca ma peu, con di ceri grami, a podio nen fé aot che spué via tut.
Al Gino, ch’ij vardava tra’n colp ad pala e n’aota pera mas-cià e campà zu, a ’j dì: «Eh ma vanta sergni giusti, a vanta fè tension a troè coli mauri!» E’ntant a na butava una an buca e la mas-ciava dasginà. I dui pòri frei a proavo fin-a lor, ma dop ancora an per ad vòti e dj lamenteli che qui i podoma neign divi, a l’avu capì che continoand a butè an boca peri a risigavo da sc-apasi tucc i dencc. Alora al Gino al fa finta da sgatà an mes la gera, a tira fora doi carameli e j a dà ai dui frei. Me ch’a j a buto an buca, a slargo ij eui e un di dui a dì: «Madona!»
As quinta che ancora par tant temp i dui tapin a l’abio sercà i peri bon-i ant ij baron dla gera.
𝐷𝜇𝜌𝑙𝜀𝜘 𝜌𝜎𝜀𝜏𝜄𝑐𝛼
#41

4 settembre 2025 - 21 settembre 2025




Commenti